Trener byłej nr 1 szczerze o Świątek i Fissetcie. W tle pojawia się Abramowicz!

Nastąpiła mała rewolucja – tak Paweł Ostrowski w rozmowie ze Sport.pl ocenia zmianę w relacjach Igi Świątek i trenera Wima Fissette’a. Były szkoleniowiec Angelique Kerber wspomina tu o potencjalnej roli Darii Abramowicz i odnosi się do opinii dotyczącej Tomasza Wiktorowskiego. Zabiera też głos w temacie, który wywołał burzę wokół polskiej tenisistki po triumfie w Wimbledonie.

“Nie jestem pewien, kiedy ostatnio ktoś wygrał turniej wielkoszlemowy bez grania przeciwko rywalowi z Top10” – napisał po Wimbledonie Brad Gilbert. Internauci szybko uświadomili słynnego szkoleniowca, że w ostatnich latach zdarzało się to bardzo często. Dosadnie zareagował m.in. trener przygotowania fizycznego Polki Maciej Ryszczuk. Co o tym myśli Paweł Ostrowski? – Absolutne mistrzostwo świata – stwierdza. Były trener Angelique Kerber wskazuje też w rozmowie ze Sport.pl, co nowego dostrzegł w tenisie Igi Świątek i tłumaczy, dlaczego Wim Fissette przygotował Polce plan na każdą piłkę.

Agnieszka Niedziałek: W skali od 1 do 10 jak bardzo jest pan zaskoczony zwycięstwem Igi Świątek w tym Wimbledonie?
Paweł Ostrowski: Szczerze mówiąc, to pod pewnym względem w ogóle nie jestem…

Ale na początku roku mówił mi pan, że ten turniej jest bardzo specyficzny i Polka prędzej już wygra Australian Open niż w Londynie.

Zgadza się. Ale ta trawa była teraz ciut wolniejsza. Do tego układ rywalek, wszystko się dobrze ułożyło. Absolutnie nie jestem zaskoczony, że Iga udźwignęła to w sferze mentalnej i wygrała. Uważam, że była na to gotowa. Trochę jestem zaś mimo wszystko zaskoczony ze względu na nawierzchnię. Była wolniejsza, ale to jednak wciąż trawa. A wiadomo, że Iga na niej raczej nigdy nie brylowała. Poza okresem juniorskim, o czym nie wszyscy pamiętają.

Wspomniał pan o układzie rywalek. Faktem jest, że Świątek w drodze po tytuł nie mierzyła się z nikim z Top10. Ale mierzyła się z zawodniczkami, które te czołowe tenisistki wyeliminowały.
Nie da się ukryć, że rozwój wypadków w drabince sprzyjał. Natomiast sztuką jest, szczególnie w żeńskim tenisie, taką szansę wykorzystać. Dla mnie to absolutne mistrzostwo świata, bo znam bardzo dużo przykładów, kiedy turniej układał się pod daną zawodniczkę, ale ta nie była w stanie udźwignąć tego mentalnie. Proszę mi wierzyć, nieliczne tenisistki to potrafią. Zwłaszcza kiedy mowa o turnieju, którego nigdy wcześniej się nie wygrało.

Polka na koniec sama przyznała, że się tego zwycięstwa nie spodziewała. Pewnie to też jej pomogło, gdy przy każdym meczu wychodziła na kort bez obciążania głowy myślą, że ma ten Wimbledon wygrać.
I tak należy podchodzić do każdego turnieju. Jeżeli chcemy wygrywać i cały czas o tym myślimy, to nigdy nie wygramy. Nie ma takiej możliwości.

Kilka miesięcy temu opowiadał mi pan jednak o przeroście ambicji u Świątek.
Bo ona go ma. Ale skoro teraz miała takie podejście, to znaczy, że pracuje nad sobą. Ogółem podejście trzeba dostosować do danej zawodniczki czy zawodnika. Niektórych trzeba dopingować i motywować, by chcieli osiągać szczyty, a inni sami w sobie są przeambitni i to ich paraliżuje, więc trzeba z nich ściągać tę odpowiedzialność. U nich podejście “Jadę, żeby wygrać turniej” się nie sprawdzi. Trzeba przypominać im o radości z gry. Tych, którzy powtarzają: “Nigdy nie wygram, nie umiem”, trzeba starać się dowartościować. Igę zaś z jej ambicją trzeba ściągać na ziemię. Jeśli podeszła do tego turnieju bez oczekiwań, to właśnie dlatego go wygrała.

Myśli pan, że będzie w stanie przenieść to nastawienie “bez oczekiwań” na turnieje na nawierzchniach, na których dotychczas czuła się znacznie pewniej? Czy było to możliwe u niej tylko przy trawie?
Na pewno z “betonem” i ziemią będzie trudniej. Trzeba starać się tak samo podchodzić do kolejnych startów. Nie zawsze wyjdzie, bo nie jest tak, że raz się udało i już pójdzie gładko. Ale jak już wiemy, co działa, to staramy się to powtarzać. Raz zadziała, raz nie. Ale jeśli znajdzie się klucz, czego zawodniczce trzeba pod tym względem, to jesteśmy w domu. Jeśli w następnych 20 meczach w tym sezonie 15 udźwignie i będzie grała super, a pięć jej nie wyjdzie, to będzie rewelacja.

Minęło kilka miesięcy. Niebywałe, jak brzmią teraz słowa Fissette’a
Wspominał pan o Rzymie, gdzie rzeczywiście wypadła słabo, ale późniejszy półfinał Roland Garros już chyba trochę zmienił obraz sytuacji. Uważa pan, że sytuacja zaczęła się poprawiać już w Paryżu czy dopiero po przejściu na trawę?

Myślę, że ta zmiana to też wypadkowa całej dotychczasowej współpracy z obecnym trenerem. Widać było ostatnio, że chemia między nimi jest coraz lepsza. Widocznie Iga zaufała mu i dopuściła go trochę do – jak to określam – swojego stanu emocjonalnego. Wydaje mi się, że bardziej się go słucha i widocznie to zaczęło działać. Bo możemy kogoś słuchać, ale pytanie, czy wierzymy w to, co mówi. Jeżeli wierzymy, to mamy zaufanie i realizujemy plan, a wtedy naprawdę można się spodziewać wyników. Przy słuchaniu bez tej wiary bardzo często w decydujących momentach nie realizujemy tego, co sobie założyliśmy z trenerem. Zamiast tego robimy po swojemu. Nawet jeśli uznamy wcześniej, że ma on rację, ale podświadomie nie wykonujemy tego, co mówi. Musi tu być stuprocentowa wiara i przekonanie, że jeżeli zrobię to, co mi szkoleniowiec powiedział, to wygram. Czy będę dobrze grać, obojętne, ale na pewno musi być poczucie, że będę wtedy zmierzać w dobrym kierunku.

Ciężko tak od razu zacząć ufać. Ale jeżeli spędzili razem więcej czasu, oswoili się ze sobą, zaczęli rozmawiać – i to nie tylko o sprawach tenisowych, ale też pozatenisowych – to pojawia się to zaufanie. I przekonanie, że jak ten facet potem coś powie na temat tenisa, to nie chce jej zaszkodzić, tylko pomóc. Na tym to polega.

Sam Wim Fissette mówił ostatnio, że jedną z ważnych zmian było to, gdy podczas 1/8 finału Roland Garros z Jeleną Rybakiną przekazał Polce, by odsunęła się przy returnie. Ta wcześniej miała nie być do tego rozwiązania przekonana, ale teraz zadziałało i wprowadzili je na stałe.
To właśnie przykład tego zaufania. Jeżeli tak to działa, to jesteśmy w domu.

Można było czasem usłyszeć w kuluarach, że Tomasz Wiktorowski też próbował wcześniej namawiać Świątek do zmian np. przy serwisie. Ale podobno napotykał opór.
No więc właśnie widać, że Iga obecnego trenera wpuściła do tzw. kręgu zaufanych. Byli w nim wcześniej już jej ojciec oraz psycholożka Daria Abramowicz, trener przygotowania fizycznego Maciej Ryszczuk i sparingpartner Tomek Moczek. Jeżeli jesteśmy otoczeni zaufanymi i oddanymi osobami, które są pozytywnie zjednoczone w jednym celu, to czujemy się potężni. Praktycznie jesteśmy w stanie wtedy zrobić wszystko. A jeżeli jeszcze ten cały sztab mówi tym samym językiem, te same rzeczy podkreśla – które są ważne, a które nie są – to buduje przekonanie u zawodnika, że to jest jedyna i słuszna droga.

Niektóre zawodniczki mają mocne ego. To ego samo w sobie jest dobre, ale czasami u tych lepszych przeszkadza. Bo one gdzieś podświadomie w tych decydujących momentach wiedzą lepiej. Najgorsze jest to, że nie mają świadomości tego. To nie tak, że mówią “Wiem lepiej”. Po prostu wykonują daną rzecz inaczej i koniec. Myślę, że tutaj w przypadku Igi nastąpiła mała rewolucja. Trener został dopuszczony do tego kręgu zaufanych.

Wcześniej zastanawiał się pan, czy nie jest tak, że Świątek – mimo świetnej znajomości języka angielskiego – po prostu potrzebuje trenera Polaka. Bo prędzej trafiać do niej będą wskazówki przekazywane w ojczystym języku. Obecna sytuacja pokazuje, że chyba niekoniecznie. Albo przynajmniej już nie.

Bardziej chodziło mi wtedy o to, że Polak ma szansę szybciej dotrzeć i zostać wpuszczonym do tego kręgu. Za sprawą żartów, różnego rodzaju nawiązań będzie mu łatwiej. Klucz to wspomniany już związek emocjonalny. Jeśli on jest, to wtedy sam język nie ma znaczenia. Mógłby to być nawet chiński, jeśli Iga by się go nauczyła w wystarczającym stopniu. Wrócę na chwilę do wątku Tomka Wiktorowskiego. Wszyscy mówili, że oczywiście miał trochę opór, ale uważam, że wbrew pozorom miał swój kod dostępu do Igi i to mogę potwierdzić oficjalnie. Miał swój kod i dlatego ona go wpuszczała do tego swojego kręgu. Może nie całkiem, ale na pewno w tych decydujących momentach miała do niego zaufanie. I dlatego miała z nim wyniki.

Te wyniki były praktycznie od początku. W przypadku Fissette’a obie strony przyznały, że potrzebne było dotarcie się np. w kwestii coachingu.

Trzeba się zrozumieć i nawzajem nauczyć. Jeden trener klaszcze częściej, inny rzadziej. Jeden bardziej obserwuje, drugi się emocjonuje. Trzeba się dopasować, żeby znaleźć wspólny sposób na wygrywanie. Różne są formy coachingu. Z pewnością oni się tu docierali. Może i dobrze, że Belg nie rozumie wszystkich polskich przekleństw…

Może już rozumie, ale przede wszystkim lepiej wie, jak funkcjonuje jego zawodniczka i co najlepiej w jej przypadku działa.
Może wspólnie z Darią wpadli na pomysł, by zacieśnić ten model współpracy.

Przygotowania do sezonu trawiastego zaczęły się od odpoczynku połączonego z treningami na Majorce, co było nowością. Potem był start w Bad Homburg, ale – w przeciwieństwie do 2023 roku – do końca. Dwa lata temu Polka wycofała się po awansie do półfinału, by zachować więcej sił na Wimbledon.

Teraz kluczowe było ogrywanie się na trawie na punkty. Przy bardzo dobrym przygotowaniu fizycznym nie robi różnicy, czy zagram jeszcze ten jeden turniej więcej wcześniej, czy nie. Ale warunkiem jest to świetne przygotowanie. Moim zdaniem Idze brakowało ewidentnie meczów na trawie.