Hermetyczne grono Igi Świątek. “Nie mogą powiedzieć nic więcej oficjalnie”

Ona jest ochroniarzem — stwierdza krótko na temat Darii Abramowicz Łukasz Kadziewicz. — Myślę, że funkcja Darii jest dużo szersza niż psycholog sportowy — odpowiada na to znany tenisowy ekspert Marek Furjan w programie “W cieniu sportu”. W ostatnim czasie atmosfera wokół psycholożki Igi Świątek zrobiła się napięta jak nigdy wcześniej. A głosy takie jak te pojawiają się coraz częściej. Kadziewicz i Furjan wskazują też na spory problem nie tylko drugiej rakiety świata, ale i Huberta Hurkacza.

W ostatnich tygodniach atmosfera wokół Igi Świątek i jej sztabu jest wyjątkowo napięta. A to wszystko za sprawą nie najlepszych wyników i różnych, głośnych sytuacji na korcie i poza nim. W mediach trwają dyskusje na temat roli Darii Abramowicz, czyli psycholożki najlepszej polskiej tenisistki. Głos zabrał także znany ekspert Marek Furjan w programie “W cieniu sportu” Łukasza Kadziewicza.

Łukasz Kadziewicz: Jedyną osobą [o której rozmawiamy] jest Iga. Nie rozmawiamy o trenerze Wiktorowskim czy Wimie Fissette’cie i ich metodach szkoleniowych, bo tam są dwie osoby. Na straży Igi stoi Daria Abramowicz i powiedzieć, że jest psychologiem, to nie powiedzieć nic. Ona jest ochroniarzem.

Marek Furjan: Myślę, że funkcja Darii jest dużo szersza niż psycholog sportowy, ale to są sprawy, o których trudno mi mówić. Trudno mi je rozstrzygać bez posiadania obok siebie tych osób. To jest hermetyczne, zamknięte grono. To są ludzie, którzy nie mogą powiedzieć nic więcej oficjalnie, bo pracują jako zespół. Możemy spekulować, zgadywać, mówić to, co widzimy, a jak tam jest w środku — nie mam bladego pojęcia. Nieoficjalnie z różnymi osobami można porozmawiać i wyciągnąć wnioski, ale nie należę do tego grona, że będę mówił, że tak jest. Mnie tam nie ma w środku, nigdy nie było i nie będzie, bo nie jestem członkiem teamu i raczej za trenerkę się nie biorę.

Chodzi mi o perspektywę komentatora, człowieka, który prowadzi narrację, uczy nas tego sportu. Powiedzmy sobie szczerze: tenis nie jest ogólnodostępnym sportem w naszym kraju.

Oczywiście. Finansowy, geograficzny. Urodziłeś się tak jak ja w dobrym mieście 45 lat temu i tam był jeden kort asfaltowy. Nigdy na nim nie stałem, więc tenis jest jak golf. W kilku miejscach w Polsce możemy poodbijać i to koniec. A cała reszta to tak, jak specjaliści od skoków narciarskich, którzy nigdy nie widzieli na żywo skoczni, a komentują zachowania naszych skoczków.

Dlatego uważam, że w przypadku czołowych sportowców czasami postarałbym się wykroić czas na takie spotkanie jak nasze dzisiejsze. Bez względu na to z kim, bo to środowisko się zna, więc adres nie ma takiego znaczenia i odniósłbym się do różnych szczerych pytań, bo czasami robimy tajemnicę z czegoś, co w ogóle nie musi być tajemnicą. To nie jest tylko kwestia Igi. Na przykład Hubert Hurkacz. Mamy marzec, jest bliżej końca miesiąca.

Zmienił go w grudniu. [Hurkacz] jest facetem, który wiele tygodni spędził w top 10. Teraz jest pewnie około 20. miejsca. Czy była w polskich mediach jakakolwiek rozmowa z Hubertem o zmianie rakiet, czyli najbardziej istotnego elementu dla tenisisty? […] To, w jakiej gra koszulce, nikogo nie powinno interesować, to nie ma żadnego znaczenia, to są jego sprawy kontraktowe. Ale to, że zmienił rakietę i ona ma inną specyfikę i co to ma mu dać, to jest temat kluczowy. Bez posłuchania, dlaczego tenisista to zrobił, my nie mamy kompletnej wiedzy, żeby go oceniać. Czy potrzebuje tygodnia, czy potrzebuje pół roku, co to oznacza, czy to jest kwestia kasy, że dostał lepszy kontrakt, czy to jest kwestia specyfiki rakiety. My tego nie wiemy.

Marku, ja właśnie o tym cały czas mówię. Na tym polega ta elitarność. Ten sport jest niedostępny dla mnie.
Ale to nie jest kwestia sportu, tylko chyba ludzi. I ja nie winię za to zawodników. Może ja mam też takie podejście, że po prostu uwielbiam sportowców. […] Sportowców zawsze podziwiam, ale akurat ci, o których wspominamy […], mają ludzi blisko siebie, którzy z nimi pracują na co dzień, więc komunikacja to jest praca zespołowa. Jeżeli nie ma rozmowy z Hubertem od trzech miesięcy, nie umiem odpowiedzieć na pytanie: dlaczego. Oczywiście o taką rozmowę się starałem, wciąż się staram.